Κατά την θεία Λειτουργία οι άνθρωποι
προσφέρουμε την λατρεία μας προς τον Θεό, την υψίστη μάλιστα μορφή λατρείας.
Προσφέρουμε στον Θεό και Πατέρα μας αυτήν ακριβώς την επί του σταυρού θυσία του
Υιού Του, του Ιησού Χριστού. Ο Θεός από την άλλη πλευρά μας αντιπροσφέρει τα δικά
Του δώρα, με κυριότερο την μετάληψη του σώματος και του αίματος του Υιού Του.
Η θεία Λειτουργία λοιπόν είναι η
σπουδαιότερη εκκλησιαστική, λατρευτική πράξη, καθώς ο άνθρωπος δέχεται το σώμα
και το αίμα του Χριστού, και ενώνεται μαζί Του πραγματικά, υπαρξιακά, ενώ
παράλληλα λαμβάνει την άφεση των αμαρτιών του, και τα παρόμοια θεία χαρίσματα.
Διά της παραδόσεως σε μας του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, το οποίο
αποτελεί την αναίμακτη επανάληψη της σταυρικής Του θυσίας, ο Χριστός
εξασφάλισε, ώστε τα αποτελέσματα που απέρρευσαν από την θυσία Του αυτή (θέωση,
συγχώρηση των αμαρτιών, δικαίωση, αιώνια σωτηρία, ευτυχία και δόξα) να είναι
προσιτά στους πιστούς όλων των εποχών. Συμμετέχοντας δηλαδή στο μυστήριο της
Θείας Ευχαριστίας και κοινωνώντας του σώματος και του αίματος του Χριστού,
γινόμαστε μέτοχοι όλων των ανωτέρω αγαθών και των δωρεών.
Ο άνθρωπος στην θεία Λειτουργία
γίνεται <<σύσσωμος Χριστού>>, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό (P.G. 94, 1153A). Ο ίδιος ο Χριστός άλλωστε διεκήρυξε
τα εξής: << Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του
ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς…. Ο τρώγων μου την
σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ>> (Ιω. Στ΄,
53-56).
Όπως μάλιστα λέγει ο άγιος Ιωάννης ο
Χρυσόστομος, ο Χριστός δν έχει να μας δώσει τίποτε περισσότερο από αυτό που μας
δίνει στην Θεία Ευχαριστία, ούτε και ο άνθρωπος μπορεί να ζητήσει από τον Θεό
τίποτε περισσότερο, από αυτό που λαμβάνει στην Θεία Ευχαριστία, και συνεχίζει:
<< Για να μη γίνουμε λοιπόν ένα σώμα μόνο όσον αφορά το αίσθημα της
αγάπης, αλλά και ουσιαστικά, ας αναμειχθούμε με την σάρκα του Χριστού. Αυτό
επιτυγχάνεται με την τροφή που μας χάρισε, θέλοντας να μας δείξει την μεγάλη
αγάπη που έχει σε μας. Για το λόγο αυτό ανέμειξε τον εαυτό Του με μας και
αποτέλεσε με μας ένα σώμα για να είμαστε ένα μαζί Του, όπως το σώμα είναι
συνδεδεμένο με την κεφαλή…
…Για ν μας οδηγήσει δε σε μεγαλύτερη
φιλία μαζί Του και να αποδείξει τον πόθο Του για μας, δεν επέτρεψε, σε εκείνους
που τον αγαπούσαν, να Τον δουν μόνο, αλλά και να αγγίξουν, και να Τον φάγουν,
και να μπήξουν τα δόντια τους στην σάρκα Του, να αναμειχθούν μαζί Του και να
χορτάσουν>>(P.G. 59,260).
Αρκετοί άγιοι Πατέρες υποστηρίζουν
επίσης ότι η φράση << τον άρτον ημών τον επιούσιον δός ημίν σήμερον>>,
που ο Χριστός μας δίδαξε να αναφέρουμε στην προς Αυτόν προσευχή, υποδηλώνει την
αίτηση της κοινωνία του σώματος και αίματος Του, και όχι την αίτηση της απλής,
καθημερινής, υλικής τροφής.
Παρά την πολύ μεγάλη αξία του
μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας δεν είναι μικρή η αμέλεια που δείχνουν προς
αυτό, όχι απλά οι άνθρωποι που σπάνια εκκλησιάζονται, αλλά ακόμη και οι πιο
συνειδητοί πιστοί. Αρκετοί λόγοι απομακρύνουν τους πιστούς από την συμμετοχή
στην Θεία Ευχαριστία, με έναν από τους πλέον βασικούς να είναι η νηστεία που
απαραίτητα προηγείται.
Όπως παρατηρούμε, υπάρχει στις μέρες
μας μία άγνοια ή παρεξήγηση αναφορικά με το χρονικό διάστημα που απαιτείται να
νηστεύσουμε πρίν από την συμμετοχή μας στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Η
αντίληψη που επικρατεί σχετικά με το χρονικό διάστημα της νηστείας πρό της
συμμετοχής στο ποτήριο της ζηής καθορίζει ή έστω επηρεάζει συνήθως και την
συχνότητα, με την οποία οι πιστοί συμμετέχουν σ’ αυτό.
Οι περισσότεροι λοιπόν άνθρωποι
σήμερα αποφεύγουν να κοινωνούν τακτικά, επειδή θεωρούν ότι θα πρέπει και να
νηστεύουν διαρκώς. Νομίζουν δηλαδή ότι πρό της συμμετοχής στο μυστήριο της
Θείας Ευχαριστίας προηγείται απαραίτητα μία νηστεία τριών, επτά ή ακόμη και
περισσοτέρων ημερών. Η εσφαλμένη αυτή αντίληψη επικράτησε κυρίως λόγω της
αμελείας των χριστιανών να εκκλησιάζονται και να μεταλαμβάνουν τακτικά. Σε
όλους αυτούς τους πιστούς που εκκλησιάζονταν και κοινωνούσαν σπάνια, οι
πνευματικοί πατέρες συνήθιζαν να επιβάλλουν μία σχετικά μεγάλη νηστεία πρίν
κοινωνήσουν.
Η νηστεία όμως αυτή δεν ήταν λογικό
να επιβληθεί και σε όσους ακολουθούσαν την αποστολική παράδοση, η οποία
διδάσκει την συνεχή συμμετοχή στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Είναι
προφανές ότι μία τέτοιου είδους συμμετοχή καθίσταται αδύνατη, εάν προηγείται
απαραίτητα πολυήμερη νηστεία. Εάν για παράδειγμα κάποιος πιστός επιθυμεί να
κοινωνεί κάθε εβδομάδα, τότε θα πρέπει λογικά να νηστεύει σχεδόν ολόκληρο το
έτος.
Είναι κρίμα οι πιστοί που
εκκλησιάζονται τα τακτικά να στερούνται αυτού του αγαθού, εμποδιζόμενοι κυρίως
από την εσφαλμένη περί νηστείας αντίληψη ή από άλλες ασήμαντες αιτίες. Θα
πρέπει να κατανοήσουν την διδασκαλία της Εκκλησίας και να συμμετέχουν όσο το
δυνατόν περισσότερο στο μεγάλο αυτό μυστήριο και όχι μόνο τρείς ή τέσσερεις
φορές τον χρόνο.
Πηγή:
Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ( Αρχιμ. Βασιλείου Παπαδάκη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας άρεσε η ανάρτηση;